Αφημένα στο τραπέζι τα λουλούδια
και τ΄αφήνει έρημα η αναθυμιά τους,
για τους έρωτες, μέρες τρανές, ανθίσαν
σαν τελειώσαν , αργοσβήνουν μοναχά τους.
Και τα δάχτυλα αυτά που τα κρατούσαν
δεν τα αγγίζουνε γιατί ειναι πλέον ξένα,
σαν τα δάχτυλα, κι αυτά μονάχα στέκουν
χρόνια βρώμικα, ξερά, ρυτιδιασμένα.
Σκύβει η θλίψη , λίγο για να τα ποτίσει
να τα δει ολανθιστά σαν τους ταιριάζει,
μα της λήθης ένας ίσκιος τα πλακώνει
και ξεχνιούνται αλλη μια, μες το μαράζι.
Ειναι οι έρωτες αυτοί, που δεν θα ρθούνε
σαν ξεχνιούνται,γύρω πέταλλα αφήνουν,
αφημένα τα λουλούδια στο τραπέζι
τους θυμούνται, και μονάχα αργοσβήνουν
Και σου το είχα ψυθιρίσει:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα λουλούδια να μην τα κοβεις...
μονο να τα μυρίζεις...
δεν μ'ακουσες....
τωρα πως να γίνει κήπος το Ποίημα?..
πως ν'ανθισουν εκει όσα αποκόπηκαν πρόωρα απ' την ευτυχία της αναρρίχησης?.....
Αφηνω φιλιά αισθηματα αναρρίχησης στο μίσχο που γέρνει.....
να χαμογελάς....
ετσι ανθιζουν κι όσα μαραίνονται....