Σονετο II (του ερωτα και της ανδρειας)

Ποιός τάχα να΄ναι αντάξιος
με σένα δεσποσύνη,
στο στήθος μου χαράκτηκαν
εσύ, κι η ρωμιοσύνη.

Σε στήθος σαν που αναζητά
του ήρωα τα σημάδια,
εκείνα εσυ που θα μετράς
τα ερωτικά μας βράδυα.

¨Ετσι που θα σε κουβαλώ
γλυκά στη ζήση μου, σταυρό
πλάι στη ρωμιοσύνη,

και μες το στήθος θα κρατώ
το ταίριασμα , σαν θυσαυρό
σαν άγια καλοσύνη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου