καθώς φεύγεις

Στην ακρη 
του κοσμου
βοα η σιωπη σου,
κι ο αχος της ,
το ζεφυρο, δενει.

Κι αν ηρθε 
το θερος,
αποψε, η φυγη σου,
μορφη απ΄Οκτωβρη
που παιρνει.

       #

Με μιας γερνουν 
τωρα,
του δρομου οι λευκες,
στο φως ανατελλει
ο καημος

Και μοιαζει
 η πλαση,
καθως, πισω αφηνεις,
πενθιμη ωδη,
Εσπερινος

2 σχόλια:

  1. Ταιριάζει το σχόλιο που άφησα στην τελευταία ανάρτηση της Καλυψως:


    Μα....

    ΔΕΝ μπορω να φύγω..

    Μην πιστευεις τις υποσχεσεις που δίνουν οι μονοδιάσταστες λέξεις μου..

    εμενα να κοιτας..

    Αιωνια Υπογραφη η Ανταμωσή μας
    στο σταυροδρόμι των τριων Μεγαλόπνοων Σχεδίων του Ερωτα:

    Της Γνωριμίας
    της Απογύμνωσης
    της Ταυτοποίησης....

    και μετα την Ταυτοποίηση
    ΔΕΝ μπορω να φυγω....
    πίστεψέ με.....

    αν φυγω..
    αβίαστα θα σε παρω μαζί μου...


    κα παλι θα είμαστε ΕΝΑ..
    εγω...
    κι εσύ...

    στη ηδονικό πορτραίτο της Αφθαρσίας!!!

    φιλι Μαγεμενο....

    ΑπάντησηΔιαγραφή