Ψυχή μου

Σου΄στρωσα στο κατόπι μου
σωρό απο κυπαρρίσια,
κάθε που νιώθεις μοναχή
εκει να χάνεις την ψυχή,
ψυχή παλικαρίσια.

Μαρτυρικά ολούθε μου
κρύα παλιά να υφαίνεις,
καθώς θα λάμπει η αστροφεγγιά
σ΄ενα σεντόνι απο σκουριά,
ως πάντα, να πεθαίνεις.

Ετσι ως μυρίζεις σφένδαμο
και νάρκισσους πνιγμένους,
βραδίς να ντύνεσαι πληγή
να ξημερώνεσαι νεκρή,
σε τόπους μακρισμένους.

1 σχόλιο:

  1. Εχω εκπαιδευτεί
    με πληγές να νανουρίζομαι
    με ιασεις να ξυπνώ...

    και τ'αρωματα της διαδικασίας
    να κρύβω στο σεντόνι των Ποιηματων..

    καλά κλειδωμενες οι Λέξεις...
    και τίποτε δε χάνεται...

    κάθε πρωί
    μία γουλιά πεμπτουσία
    - συμπυκνωμενου στίχου -
    και το φάρμακο κάνει θαυματα
    πάνω στον ακρωτηριασμό μου...


    Τα φιλιά μου...... βαθιες πληγες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή