παράξενος χορός

Σαν που , ο ηλιατορας, γοργα,
κιναει για τα περα
τ¨αλλου του κοσμοκρατορα,
αρχιζει η φλογερα.

Ενας παραξενος χορος
απ ολα π΄αλιχτανε
γινεται αδιακοπος σωρος,
να τον ..χειροκροτανε.

κι οπως ο αχος, ο εφηβος
θροιζει τα.. του καμπου
γεννιουνται παλι οι ομορφιες,
και περα δωθε ,λαμπου..

Θαρρεις πως..πρωτη ,σμιξανε
του κοσμου οι χαμενοι.
Θαρρεις πως δεν αγγιξανε
απ την χαρα την ξενη.

Μοναχα τη ζητουσανε
σαν ..παντα ,καθε βραδυ,
μα μον΄την, καθρεφτουσανε
στ΄ανειπωτο σκοταδι.

Ειν΄ο καιρος που ορθωνεται,
και διωχνει την κατηφεια,
μεχρι κι οι δρακοι ΄μερεψαν
απο τα παραμυθια.


Κι οι νυμφες ολων των δασων,
στολιζουν τα τριφυλλια
σαν.. καραβελες πειρατων,
που ξωκειλαν.. στα φυλλα.

Και τα της γης,διαμαντικα
με μιας λαμποβολανε
απα΄ψηλα ανεβαινουνε,
και μας αστροφεγγανε.

Ειν΄ο αερας μουσικη
τσελο, πνευστα και βιολες
συνομωσια μυστικη
κρυμμενη σε γλαδιολες.

Κι οσοι απο το δικασμα
ταιριαζουν της αβυσσου
μεθοκοπανε στα στενα,
της Τζιας, της Αναβυσσου.


Μεσα σε τουτο το χορο,
κι εγω γυρεψα σενα
να σου ταιριαξω στο λαιμο
χαδια λουλουδιασμενα.

Γιατι απ την ανασα μου
γυρευω τη δικια σου,
για να την κανω ηλιατορα
μες τ΄ασπρα δακτυλα σου.

Κι οσο ετουτος ο χορος
παραξενα θα ..σερνει
της θυμησης σου ο θεος
σε μενα θα σε φερνει.

Ετσι κοιμαται η πλαση μου
κι ετσι η ψυχη ξυπναει
κι οτι αφησε στη χαση μου,
σ΄ονειρο το κερναει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου