Περι- ποιησις

΄Εκθαμβος, χρόνος
ταπεινός.
Ετάφη, σε μια οικουμένη
εμπρός,
και στις παλάμες μου, φυτρώναν
δοξασίες

Σχισμές , οι σκέψεις
προκαλούν,
τις λέξεις ΄κείνες,
που θα΄ρθούν.
Τι θα ΄ταν η ζωή μας, χωρίς
τις αμαρτίες ;

Μαζέυω γύρω, σκόρπια..
βέλη,
αυτά που πλήγωσαν
το μέλι.
Εκείνο της κυρήθρας σας,
γιομάτο εικασίες..

Κι ακόμα, έκθαμβος
σεμνός,
μέσα σε τέρμινα
ο καιρός,
κι ως πάντα,  οι παλάμες μου,
κρατούνε δοξασίες.

2 σχόλια:

  1. Πως με γοητεύει ο τεμαχισμός της λεξης...
    η μεταμορφωση του νοήματος..
    και ο τελικός προορισμός να αλητεύει καπου μακριά από τον αρχικό στόχο..

    Βαρκούλα το ποίημα..
    κι εμεις τόσο αφημενοι στα υπογεια ρεύματα της παρόρμησης..
    που στο τελος μενουμε ν'ατενίζουμε το τελικό του σχήμα...

    που μόνο του σμιλευτηκε κατα το πως το επελεξε η στιγμιαία του ψυχική αποτύπωση!....

    Ο χρόνος συρρικνόθηκε ευστοχα
    και χωρεσε στις λεξεις..
    κι ας μη χωρά στη ζωή μας όλη..

    τα φιλιά μου..... υποκλισεις....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. πως θα ποιουσαμε χωρις τις αμαρτιες μας
    αγιασμα..
    αγιασμα μεγα κατα το ελεος του Νου
    της καρδιας προσκυνημα..
    πραξε οτι ποθει η στιγμη
    και καθως διαφευγουν οι λεξεις
    απο την κλειστη παλαμη
    να ουρλιαζεις
    γιατι απροφυλακτες ακολουθουν την ιαση
    τι θα ηταν η ζωη..χωρις πονο και αμαρτια
    τι θα ηταν η ζωη..χωρις την λυτρωση
    που δινει ο σπασμος της πενας
    και ο Θειος οργασμος σαν αγγιζει την φλεβα..
    Συμπαντικη εκρηξη πανω στα σημαδια..της ριμας..

    ΑπάντησηΔιαγραφή