Ανεμολόγια

Σιγα, αποκοιμηθηκαν οι ουτοπιες μας,
κατω απ΄το βαρυ  σταχτυ,
των καλοκουρδισμενων ρολογιων.
Ισως γιατι  εχουν χασει
το αγιοκλιμα ,
εκεινης της παντοτινης τους
εφηβειας,
κι εχουν παρει να κρυωνουν. 
Αραχνιασμενες πορπες.
Ισως γιατι ξεχαστηκαμε σε τουτο
το δωματιο,
περισσοτερο κι απ την ιδια μας την ζηση,
ισως γιατι κρυωνουμε και εμεις.
Στοιβαχτηκαν πισω απ΄τη Σεληνη
οι πορειες μας.
Δεν τις ζηταμε, 
μηδε τις συζηταμε...
Και εγω.. μαζι
κι εσυ. 
Ανεμολογια απομειναν μοναχα,
να θυμιζουν τα ξεγνοιαστα παιδια
που καποτε λατρεψαμε.
Θυμασαι?
εγω δεν θυμαμαι ..πια!!

1 σχόλιο:

  1. Μια φορά και ένα καιρό
    γεννήθηκαν οι στάχτες μας..
    σε μια εποχή γεμάτη από σκουριασμένες πυξίδες
    ψάχναμε να βρούμε το κέντρο εκείνο,
    που ξάπλωναν οι άνεμοι..
    Βελόνα σπασμένη
    μέσα σε φλέβα
    φλέβα άδεια
    την δική μου
    την δική σου
    Αίμα..
    από χώμα ,
    τριμμένο σύννεφο.
    Κοίτα
    η λέξη σου,
    κούρνιασε μέσα στην λέξη μου
    σαν σπασμένο φτερό
    κάτω από την μασχάλη ενός Αγγέλου..
    Χαθήκαμε φίλε.
    Ευλογημένη έρημος.
    Δεν αφήνει σημάδια..
    να θυμάσαι.

    ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή