οι στερνες σου ανασες

Εδω και χρονια
κρατουσα τις τελευταιες σου
ανασες
μεσα στις υγρες μου
παλαμες.

και καθε τους φορα
απ την ψυχη μου
εσερναν
σαν Αγιο Επιταφιο
στερνη περιφορα.

Κι αλλαζαν 
οι εποχες
στον ιδιο πενθιμο
καμβα.

Κι αναρριγησαν
οι θαμπες σου εικονες
κι αντριωθηκα το θαρρος
τις στερνες σου ανασες
να ρουφηξω..

Και τοτε..
τι;

Παει  καιρος που
οι ανασες σου ταξιδεψαν
πισω απ το 
σκουριασμενο βλεμμα
των θλιμμενων μου
 ματιων.

εκει ειναι τοπος
για νεκρους.

Κι ομως!!
καμια φορα..
στα αναιτια μου
δακρυα..
αχνοφαινεται θαρρεις,
το μισοπεθαμενο τους
πεταγμα!!

1 σχόλιο: