οι ροδανθοι

Σε τούτη δω την εποχή
άγγιξα της μεγάλης σου ψυχής
τους ροδανθούς.
Ενα ανύπωτο φως ,
σαν ανηπέρβλητο
πάντα  συντρόφευε
τα βραδυνά μου σχολάσματα
πίσω στην χαμένη μου  νιότη.
Στο πέρασμα,
σαν γιόρτασμα της φύσης
χαμήλωνε ακόμα μια φορά
κι αναρριγούσαν τις ψυχής σου
οι ροδανθοί.

Σε τούτη εδω την εποχή
κράτησα στην ανάσα μου
του μελιού σου ,
και της ολοκλήρωσης
τον ανακατεμό.
Στο κέρασμα,
σαν άνθισμα της ζήσης
ευθύς αντάμωνε στα βλέφαρα
ο ύπνος ο καρτερικός
σαν να τα σφάλιζαν γοργά
της χαράς οι ουρανοί.

Κι οτι θέλησα μονάχα,
να χει μείνει,
οτι αξίζει να θυμάμαι.

οι μικροι..
της μεγάλης σου ψυχής,
οι αιώνιοι ροδανθοί

1 σχόλιο:

  1. σε τουτη εδω την στιγμη
    αφηνω μια μνημη..
    να θυμασαι..να θυμαμαι..
    πως ταιριαξε τουτος ο χειμωνας
    αναμεσα στις σιωπες
    πως ριγησε η ψυχη σε καθε θαυμα
    που αναγνωρισε, αλλοτινο μα αιωνιο..

    Υπεροχη η γραφη σας!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή