λυκαυγές

Μια πλωρη ειχα

και τη χαρισα στα κυμματα,

για να την δερνουνε

κι αυτα,

μοναχα να μην στεκουν,

Ετσι για συντροφια

στη δινη τους αναμεσα

να γνεφει στην αγρυπνια.

Πως να τ΄ανθισει

η αμοιρη που ανθισμα δεν θελουν,

λυσσομαννανε

μοναχα,

σαν φτανουν το χρησμο τους

αφηνονται παν΄στους αφρους,

και χανονται σαν εποχες

σε τουτη δω τη γυμνια.

#

Εχει και μια πανσεληνο

σαν της Σαπφους ασημοκαπνισμενη,

που αγροικα τα περα

σαν φως,

που το στερεωσαν κρυφα

παλιες χαμενες λεξεις,

χρονια πριν απ΄ τους ερωτες

που ξυπναγαν την πλαση.

Μοναχη της αναμεσα

σε κοσμους απο σταχτη,

και γυρω της, μικρος

ο ουρανος,

σαν να κουραζεται κι αυτος

εκει που την αγγιζει,

και σαν να ετοιμαζεται

για παντα να την χασει.

#

Να τα ταιριαξω ομορφα

τα αισθηματα ,δεν ξερω,

τουτα που πλημυρισανε

τη θλιψη,

και αγερωχα χορευουνε

σαν μαγισσες στο φως,

ετσι για να νερωνουνε

τη μεθη απ΄τον υπνο μου.

Στης ψυχης το λυκαυγες

να χαν χρωμα οι αυλες,

να τα βλεπαμε

να λαμπουν,

και να αλλαζει ο αερας

δωρο παλι λικνο μου,

με σταφυλια να κερναει

της ψυχης το δειπνο μου