Οι χαμενες σκεψεις ενος στεναγμου

Νομιζω πως ολος ο κοσμος,

μοιαζει με ενα κεχριμπαρενιο

σταυρο.

Κοντα σου αλλωστε,

δεν εμαθα παρα μονο

τα κεχριμπαρια.

Θαμπα, πετραδια

μελεγχολικα..

ωρες ωρες νομιζεις

οτι εχουν σκαλισματα γεματα..

γεματα με πουλια.

..απο κεινα που φευγουν

καθε τοσο,

και σ αφηνουν μοναχο

ν΄αναρωτιεσαι τι εφταιξες..

Κοντα σου εμαθα

να μετραω μονο,

τους σταυρους.

Στις χιλιες αυγες

μιας μονο ημερας,

εχανα καθε μια

ξανα και ξανα.

Ισως να μου πες καποτε

το μυστικο , να τις

κουρσευω,

αλλα δεν το θυμαμαι πια

Περασε ομως ο καιρος

και για τους δυο μας.

Νομιζω πια πως μονο

τα κεχριμπαρια στεκουν

πια..

δεν βλεπω ομως αλλο

τα πουλια τα σκαλιστα τους.

Ξημερωνει χειμωνας.

Ενας παλιος καλος φοβος

αρχισε παλι να συστηνεται.

Δειλα δειλα

θα γινουμε φιλοι..

θα δεις.

Ολες οι ευχες

θα στιβαχτουν τσαπατσουλικα

μεσα σε μια βαθια μαυρη μελανη,

μια ληθη γεματη λεξεις..

μια σιωπη εκκωφαντικη,

ετσι περιπου

οπως αρχισαν ολα

τοτε....

Τα κλειστα παραθυρα

κλεινουν ακομα πιο

ερμητικα..

Αντιο μικρη μου ..

ο χειμωνας ξεπροβαλε..

..και εγω δεν ξερω ακομα

να διαβαζω.