Μιαν αυραν του πελαου νυχτερινη
που εκινησεν κι αρμενισε
ως να ΄ρθει απ΄τα περα,
κι απ οτι εχω ζησει ,..τη φοβερα,
εφυσηξεν κι αλλαξαν οι καιροι.
με αλμυρα και παραξενη βροχη
ποτιστηκεν και λασπωσε
η σκονη της ψυχης μου
κι αλλαριεψαν οι φτερες της αυλης μου
κι εγινικεν γλυκια, η προσευχη.
ανειπωτο το ειχα και κρυφο
το στομα σου, στο στομα μου
καρτερικα κρυμμενο
κι εφωτισεν , σε οτ΄ειχα ειπωμενο
σαν σαλι στη νυχτια της, πορφυρο.
κι ως εσταξεν αγλαησμα, θαρρεις
κι εχαιδεψε τα χερια μου
στο σκονισμενο πιανο
εθεριεψε στην στεγη απο πανω
κι εχαθη στα περβολια της βροχης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου