Απ΄του γαλαζιου το βυθο
θαρρεις, κατατρεγμενη,
λατρεψε ξαφνου τον αφρο,
και πηγε, συστημενη.
Ομορφη παν΄στο λικνισμα
της πιο βαριας φουρτουνας,
ομορφη και στ΄ασημιασμα
το μαγικο, της Λουνας.
Κι ερχεται κεινη η εποχη
που αλλαζουνε το χαρτη,
απο τον ηλιο να κρυφτει,
σαν τον παραχαρακτη.
Καρτερικα, μοναχικα..
του παρελθοντος.. ,μοιαζει,
κοιτα τον κοσμο, στα κλεφτα
και σιγοξεθωριαζει.
Μα σαν μερεψει ο καιρος
και το ταξιδι αλλαξει,
ερχεται παλι ο ουρανος,
απ΄την αρχη να κλαψει.
Ειν΄η στιγμη που η γη , Κυρα..
χωριζει απο τον ηλιο,
ειν΄ η στιγμη που τη ζητα,
του λιβαδιου, το τηλιο.
Χιλιες, μοναχες ευωδιες
μεσα απ΄τα συννεφα τους
οπως περναει απ΄τις ροδιες,
την θελουν στην ποδια τους.
Στους τσιγκους, στα πλακοστρωτα
να πεσει θα γυρεψω,
στης κορης τ΄ασπρα μαγουλα,
κι εκει θα τη λατρεψω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου