Του παρελθοντος μια γραφη
κι ενα αγιο γραπτο,
στον ηλιο λογια ανειπωτα
σκαλισε σαν γλυπτο.
Κι οπως οι Αγιοι σαλευαν
να πουν προσευχη τους,
των κοσμων μας τους ερωτες
τους περνανε μαζι τους.
Ακροστιχιες που κειτονταν
τα ΄στερια στο μπαλκονι,
τα λογια τα επουρανια
να κρυψουν στο σεντονι.
Ω!! σαν φαινοσουν ,στεναγμε
πιο ομορφη απ΄το καλλος,
θαρρεις πως καθε σου φορα
σε΄ ρωτευοταν κι αλλος.
Ποσες σεληνες φθονερες
εστεκαν ντροπιασμενες,
στου κυκνου σου τα βλεμματα
εφευγαν νικημενες.
Κι εκεινος σαν σε χαιρονταν
ο πιο ακριβος των θρονων,
Μοντεγοι γινονταν μεμιας
οι αντρες , των αιωνων
Κι οτι κι αν πουν, μην φοβηθεις
στου χρονου τις κορωνες,
δες ,την καρδια σου δεν χωρουν
ουτε εκατο Βερονες.
Απ΄οτι επερπατησες
σ΄αυτα τα συναξαρια
κι ο υστατος σου ο λυγμος
φεγγει μαργαριταρια,
Του ερωτα του υπερλαμπρου
θανατος του ταιριαζει,
για να σκορπαει αεναο φως
να μην γινει μαραζι.
Κι αν σου ταιριαξανε χαμο
σελιδα σε συρταρι
εισαι μαχαιρι αιωνιο
στου ερωτα το θηκαρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου