Περα απ΄τα κυπαρρισια,
κει, στους λευκους σταυρους,
οι σκυνθρωπες μορφες τους
μαζευουν στεναγμους,
στα μαρμαρα τα κρυα
καθως στεκουν μπροστα,
και μια φωτογραφια
γελα αντικρυστα.
Κι ο χρονος τους κουραζει,
βουβος,βαρυς, σαν ταφος
σαν φυγαν οι χαρες τους
απ΄της Κλωθους το λαθος,
δεν εχει απομεινει
τιποτα να προσμενουν
και τη σειρα στη ληθη
με θαρρος περιμενουν.
Θαρρεις ..πως τους μιλανε,
ανεμοι σαν φυσουνε
κι αποκριση πως παιρνουν
καμπανες σαν ηχουνε,
κι αντιου, μοιαζει χρωμα,
το πορφυρο στα δειλια
εκεινο που θα γινει
καρδια ,μες τα καντηλια.
Κι οπως περναει η ωρα
το δρομο παλι περνουν
λιγο να ξεχαστουνε
και στα ονειρα να γερνουν,
εκει που συναντουνε
σαν τους παλιους καιρους,
εκεινους που κοιμουνται
κει, στους λευκους σταυρους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου