Στο φως της ημισεληνου
μαυρη ψυχη αλυχτισα,
κι απλωνονταν στα ποδια της
μια σιγαλια αλητισσα.
Καθενα, που ξεπροβαλαν
τ' αστερια απ την κρυψωνα τους,
σιγα, να ερχονταν κι Αυτη,
σαν αγιο φως στ΄αλωνια τους.
Μαυρο το πεπλο της στιγμης σε γκρι θαμπο που χανεται,
λυκνιζεται τους, στις κορφες
ο αερας πανω αισθανεται..
Σαν της νυχτιας ο αρπισμος χορευει με την πλαση,
ετσι θωρω τα χναρια Της,
τ΄αγια , που εχω χασει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου