Άτιτλη αυτοχειρία

Πλάνη μου...
Τα γλυκά  σου αγκαλιάσματα,
σιωπηλοί θηρευτές των ξεπεσμένων πόθων

ενός ολάκερου γένους.
Ασάλευτο σχόλασμα
 μικρων χθεσινών παραισθήσεων,
κι όμως !!!

Καθε επομενο πρωινό με τίναζαν στον αερα, 
στα σύμπαντα
τα χιλιάδες σου, βολτ!!

Πόσους τρόπους άραγε

εχεις ακόμα να με σκοτώσεις;

1 σχόλιο:

  1. ΘΗρευτής δε γινομαι του ξεπεσμενου Πόθου ενος ολοκληρου Λαού που νανουρίζουν οι ανασες των Ονειρων σου...

    παραμονευω...
    περιμενω καρτερικα...
    εκεινους τους Ποθους τους Ατιθασους..
    τους Ανεξαρτητους...
    τους Αδεσμευτους...

    τους Αφυλακιστους...

    για εκεινους εκπαιδεύομαι Γητευτής του Λογου....
    με πράξεις Αθροιστικής Έλξης αναμεσα στα ετερώνυμα βλεμματά μας...

    τοτε κάθε Θανατος θα σημανει μια Νεα Ανασταση Καρδιας....

    μεσα στα χερια που επιμενουν να γραφουν Ποιηματα.....

    φιλι..........

    ΑπάντησηΔιαγραφή