Εμένα, ο χρόνος δεν καλπάζει στα ρολόγια
εγω τα τέρμινα μετράω με τα χάη,
¨Ακου , το άπειρο στον κρότο πως!! βροντάει..
και δεν χωρεί σε σκουριασμένα ανεμολόγια.
Χαμένη γη , γιομάτη θύμησες και χώμα
κι εντός μου , πάντοτε, μυροφορεί μονάχη
σαν κουβαλεί στην αποκαμωμένη ράχη,
τους λεπτοδείκτες που δεν γύρισαν , ακόμα.
Τις αμαρτίες ,λογαριάζω έγω για ώρες
σαν τις προσέχω πλάι , πλάι, ερημωμένες
και μετρώ έτσι το χρόνο, στο χειμώνα
Εχούν μέσα δυο καντάρια κατηφόρες
σαν μάτια κόρης , σαν παλιές αγαπημένες
κάθε τίποτα δικό τους, πως!! χωρεί έναν αιώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου