Εις την κόρη μου

Μικρή μου...

Στο θάμβος της ζηλευτής σου ζήσης

θα ξαπλώσουν κι απόψε οι προσμονές,

 ολάκερης  της κουρασμένης μου αναζήτησης

στον κόσμο των ανθρώπων.

Από χρόνια σου κρατώ το χέρι,

...σχεδόν σφαλιστά κρατώ τα μάτια,

για να χωράνε ,μικρή μου,

μόνο τα δικά σου όνειρα

σε τούτο τον κόσμο.

Κάποτε θα ορθώσεις τα λευκά σου

χεράκια στον ουρανό..

κάποτε θα γυρέψεις τη γύρη του χρόνου,

και το άνθισμα σου..

θα κάνει τα φεγγάρια να μαζεύουν τα χρώματα τους,

ντροπιασμένα.!!!

 Κάποτε θα φύγω κι εγώ σε ενα σύννεφο,

 και  το μόνο που θα έχει απομείνει,

θα ναι...

θα΄ναι ,θαρρώ , μόνο

λίγα σχολάσματα του αιώνα

και παλιές φωτογραφίες!!!

Δίπλα σου αφημένες

να σου θυμίζουν το χαμόγελο το χάρτινο

που θα κρατάς και θα λυπάσαι.

Ομως, μικρή μου!!

ποιά αναθυμιά της κουρασμένης μου μορφης

αντάξια να μείνει ,προίκα;

Το δώρο των αιώνων 

σου αφήνω παρηγοριά,

..κι αυτούς τους στίχους.

Τους ανθρώπους να αγαπάς,

τους άγνωστους διαβάτες του δρόμου,

τους περιπλανητές.

τους σοβαρούς 

τους τροβαδούρους.!!

Στα λόγια τους ταξίδευα απο πριν γεννηθώ

Εκεί γνώρισα την κάθε σημασία

την κάθε μελένια προσμονή.

Κι εκεί θα με συναντάς, μικρη μου!!

οταν δεν θα΄μαι πια εδώ,

Στις καλημέρες , θα σου λέω καλημέρα...

στις καληνύχτες θα σκεπάζω τα όνειρα σου

μ΄ενα σάλι πορφυρό!!!

Τους ανθρώπους ν΄αγαπας..

και παντα..

στης ψυχή σου την κατάλαμπη τη γειτονιά

θα με κρατάς!!!!

( ο πατέρας σου...)