Εγώ ο ανάδρομος

Σέρνω τα βήματα μου

στο θλιμένο μαυσωλείο

 της ζήσης μου.

Νεκρός, απο χρόνια,

έχω απομείνει μόνο να φυσσάω

σε λίγα ερημωμένα γραπτά.

Γέρασε η γραφή μου,

δεν αγγίζει πια τα πάθη.

Μια ολόκληρη ζωή ζήσαμε μάζί

και σιγά σιγά πλησίαζει η ώρα

που θα γνωριστούμε στο προάυλιο

της σχολής σου.

Να φοράς κάτι ζεστό,

τα καλοκαίρια θα αργήσουν.

Οπως θα αργήσει λίγο ακόμα η

ασυνάρτητη μου εφηβεία.

Πολλά τα ανείπωτα συνοψίζονται..

δεν είμαι ακόμα έτοιμος!!

Ισα ίσα που κρατιέμαι στα πόδια μου,

Δείχνω με περισσό καμάρι 

τα πρώτα μου βήματα.

Κι ολα αυτά...

λίγο πριν το πρώτο κλάμα!!!