Ζέφυρος

Ζέφυρε, έρημε  ως έρχεσαι

 απ΄τη δύση

σαν πιωμένος στις ταβέρνες

τ΄ουρανού,

αλογατάρη εχεις στην ράχη,

στεναγμού,

που ιππεύει όλες τις μνήμες

που χουν σβήσει.

Κι αν σε πλάση σκοτεινή

μεθοκοπάς

κι αν τα άστρα σε κοιτάζουν

και γελάνε,

όλη γύρω σου τη νύχτα

πως!! σκορπάνε

σαν σε βλέπουν λυπημένο

να περνάς.

Κάποια όστρια κι εσύ

ειχες αγαπήσει

μ΄ένα ανέμισμα στο σώμα

χαρακίρι,

σαν την έχασες την ψάχνεις

στο ποτήρι

και σκορπάς με την πληγή

που χει αφήσει.