Γιατί τη νύχτα αντρειώνονται οι πόνοι;

Γιατί τη νύχτα αντρειώνονται οι πόνοι;

Μην να΄ναι ο αέρας που βαραίνει;

που αποσταμένος απο το ολοήμερο ταξίδι,

κάθεται αντίκρυ να ακούσει

μια ιστορία λυπητερή.

Τι είναι αυτό που κάνει τον χειρότερο εαυτό

να αυτο προσκαλείται μόνο τα βράδια;

Σκιά της σκιάς

μας ακολουθεί και στο πρώτο σκοτάδι

κολλάει πάνω μας, σαν  λέαινα 

σε πληγωμένη αντιλόπη.

Το εκράν της ζωής καθαρίζει απ΄τους αχούς της μέρας

και στο πένθιμο πανί του ουρανού

αναθυμιούνται οι παλιές σκοτεινές ταινίες μας.

Ηχος κανένας.

Η ψυχή σιγοψυθιρίζει την αναλφάβητη ιστορία της

μέσα απο κραυγές που χάραξαν ..οι μνήμες τους!!

..όχι οι δικές μας.

γιατι εμείς δεν θέλουμε πια να θυμόμαστε.

Σε ποιόν να μιλήσουμε;

..και ποιος να απαντήσει πια..

Ακόμα και τα άστρα μας περιπαίζουν.

Κάθονται ολούθε και λαμπυρίζουν...και μας θυμίζουν.

"Αλωστε εμείς τα τάξαμε κάποτε..

όμως αυτά είναι ακόμη εκεί.

Φέγγουν θαρρείς απ΄τη χαρά τους που δεν κατέληξαν,

στα χέρια, στα μαλλιά κάποιου που ασφαλώς,

δεν θα τα΄θελε πια!

Γιατί τη νύχτα αντρειώνονται οι πόνοι;

Το σκόρπισμα των σκέψεων μας,

τινάζει την υδρόγειο, κρατώντας την απ΄τους πόλους,

στερόντας την απ΄τους πολλούς...

..λες και εμείς ήρθαμε απο μια ανώτερη μήτρα

και δεν έχουμε δικαίωμα στην απόρριψη.

Παρακαλάμε τον ερχομό της καθημερινότητας,

της πρωινής βαβούρας, των αχών του δρόμου.

Εκεί ο χρόνος είναι λιγοστός, και τα πάθη δεν προλαβαίνουν

να ανθίσουν τα λάθη τους.

Ξέρω ομως πια...γιατι

Είναι οι στιγμές που απαλαγμένοι απο΄τις φοβίες μας

αυτές τις νύχτες τις αξημέρωτες..

μαθαίνουμε να μην συγχωρούμε πια..

...τον εαυτό μας!!!