οι λύκοι ξωπίσω τους

Κοιμάμαι και ξυπνώ,

με τα χέρια κομμένα

απο την απελπισία.

Η λυτρωμένη πόλη μου

αναδύει ενα άρωμα

 χαλασμένης ευφορίας,

...κάτι σαν ανακατεμό, θνήσης

και αγέλαστων τσιγγάνικων

φεστιβάλ του δρόμου.

Μέσα σε αυτό το συνάφι,

λογής ,λογής ψυχοφάγοι

διαλαλούν έκτακτα παραρτήματα,

πληρωμένης πόρνης χαράς.

Εγω εδω.. Τέλος.

εγώ εδώ ..Φτάνει.

Δεν φοβάμαι το σαλεμένο

πλήθος που βοά.

Τα σκοτάδια κρατάνε πια λίγο.

Είναι οι εφιάλτες τους

που μένουν πίσω να τρομάζουν,

-και να τα θυμίζουν-

Πόσο μακρυά μπορούν στ΄αλήθεια

να φτάσουν οι ξένες τύψεις;

Δεν ορθώνονται ξανά τα

κομμένα χέρια..

Κι οι λύκοι..

..ξωπίσω τους!!!