Ο καπνος των φουγαρων ,
βαρυς.
λες και βιαζεται να γινει σκοταδι
στο δικο μου ,ασπρομαυρο βραδι,
σαν την αυρα του πελαου,
να ΄ρθεις.
δες τα απονερα πως,
ζωγραφιζουν.
στου αιγαιου τον καμβα,σαν ζωγραφοι
κι αν μετρησαμε αμετρητα παθη,
οι ματιες σου σαν ηλιος,
μ ΄αγγιζουν.
οι νεφελες,για δες,
του τσιγαρου.
που σκορπιζουν στης πουλιας τη χωρα
παλι πισω μας γυρισαν , τωρα,
κι οι ευχες μας, ξωκλησια,
της Παρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου