Απ΄το περβαζι αντικριστα,
μυρτιες που ανασαινουν,
χτυπουν τα φυλλα σαν κρουστα
ως να ΄ρθουν ,και σωπαινουν.
Δεν φτανει εδω το βουητο,
δεν φτανει εδω το παθος,
το μαρμαρο του το βουβο
κρυο στεκει ,σαν ταφος.
Μοναχα που κραταει , παλια
μια γλαστρα απο γαζια,
που το βαραινει αιωνια
σαν να΄ναι αμαρτια.
Και εχει παρεα στον καιρο
μια σκαλιστη μετοπη,
συχνα , που κανουν ρημαδιο
του δρομου ,οι χαροκοποι
Μετοπη που γκρεμιστηκε..
μιση ..,π΄ακομα αντεχει,
κι απ΄το περβαζι τ΄ αψυχο,
..χρονια η ζωη απεχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου