γεματα λησμονια ,και διχως φαρους,
στης μοιρας την καταντια,φορανε το χειμωνα
σαν τοτε ,και προσμενουν τους κουρσαρους.
Το πελαγος τριγυρω, να κρυψει την ντροπη του
κιναει σαν τ΄ακουμπα ,με τους αφρους του
χλωμες πετρες μοναχες, καταρα καποιου μαγου
σαν στεκουν πεθαμενες ,στους βυθους του.
Σαν τα θωρεις με θλιψη,αποκριση λες, στελνουν
στου οριζοντα τα πιο θαμπα σημαδια,
και πετρωσε κι ο χρονος,στο ιονιο που εταφη,
εκει βαθια, στης νυφης τα λιθαρια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου