σονέτο Viii (η ωδή του αηδονιού)

εις την εύα


Εκπαγλόφορη στολή, μεταξένια φτερωτή
που την ράψανε μια νύχτα ,τ¨άνεμου οι μητριές
στέκει μόνο τόσο δα, σαν χaλίφης στο κλαδί
και τις μνήμες μας κερνάει χαρακιές.

Μουσική βιολιού κι ερώτου, άγιο ανακατεμό
που΄χει άρωμα του ήλιου, στο φεγγάρι βουτηγμένο
γι΄αλλο λεει μελαγχολία, γι΄'αλλο λέει λυτρωμό
και για κάποιον συντροφιά του, κει στο σκοταδοβαμμένο.

Εμβαπτίσθη με το κάλλος που τα αυτιά μας αγαπήσαν
κάθε ρίγος που ΄χει λείψει από αγκάλιασμα κορμιών,
και εκρύβη σε σεντόνι, αγαπημένο.

κάθε του μελένια νύχτα, μια καινούρια λιτανεία
και στου κήπου μου το πάλκο, όρκο θα ΄δινα,
πως ετραγούδησε κι απόψε, ευτυχισμένο.



5 σχόλια:

  1. νυχτα τραγουδουν τα αηδονια
    σαν τις μοναξιες του κοσμου..

    καλημερα Ποιητη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ Θανάση που μου έδειξες τον δρόμο για το σπιτικό σου ...
    Βρήκα υπέροχα ποιήματα !!!χαρά μου που τα διάβασα!

    Καλό Σαββατοκύριακο !!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ε΄πισκέφτηκα μια αξιόλογη σελίδα,,
    Την καλησπέρα μου Θανάση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καιρό είχε ν' ακουστεί αυτό το τραγούδι...
    μα η καρδιά έχει μνήμη...
    και συγχρονίζεται με τη μελωδία, από την πρώτη κιολας Νότα,
    εστω κι αν εχει περάσει καιρός...


    Πρωινό Κυριακής.... το έχουν απαθανατίσει οι μνήμες ήδη.. πριν εμείς κάνουμε ΚΛΙΚ στη φωτογραφική της Καρδιάς μας!!!


    Καλή σου μέρα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ευχάριστη έκπληξη το αντάμωμα με το χώρο σου... την καλησπέρα μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή