γύρεψα την δροσιά την τελευταια,
τ΄αναπαντεχου, του αιώνιου, του αληθινού.
Του φιλιού την δροσια, την προίκα γύρεψα
για την ζωη, την άλλη.
Σάμπως, μανουάλια που λαμπυρίζουν στα σκοταδιασμένα μετόχια,
τα άστρα με τους ανθρώπους τους, κι έρωτες με τους θανάτους τους,
χορέυουν πένθιμο χορό, γύρω απο την τελευταία δροσιά τους.
Ξημέρωμα πικρό θα ΄ρθει για ροδανθούς,
θλιμμένο και για άλλους νεφεληγερέτες, ως λένε,
-τι κι΄ άμα;-, χαλάλι κι αλοίμονο.
Κι εγώ, απο όλα του κόσμου τα ΄χαμμένα,
απ΄όλα της νύχτας τα ατέλειωτα κρουστά, ζηλεψα μόνο,!!
του ροδανθού ,τον μικρο ασήμαντο χαμό.
Διέσχισα το Τοπίο σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα σήμερα η Καρδιά μου δεν επέτρεψε μεταφράσεις στις δύσκολες λέξεις του Θανάτου, ακόμη κι αν σημαίνει μεταβαση και νέα αρχή...
Το ευαίσθητο της λεπτομερειας το Κράτησα Φυλαχτό για τα Δύσκολα της Ημερας {παντα υπαρχουν και συνήθως αιφνιδίως ανθίΖουν μες στο ποίημα..}
Αφήνω Κόκκινο Καλημέρα, πιο πυκτής απόχρωσης από το κόκκινο του Θανατου...