Tην πορτα να ανοιξεις,
σιγα προσεκτικα,
μην φυγει η ζωη μου,
κι ο πολυελαιος να θροισει
στον αερα που θα μπει.
Ο ηλιος να κρυβει λαφυρα,
μακρια στις καταπρασσινες πλαγιες
ετουτης της μικρης γιορτης.
#
Εφυγε το ανθος της στιγμης
μαραινεται κρυφα ο εσπερινος,
κι εγω απομεινα,
να σου χαριζω πανσεληνους.
Σιγα να τρυπωσει η ανοιξη
σε τουτο το αγιο ρημαδιο.
Και οι καθρεφτες μας,
να χασουν τα σεντονια
που τους κρυβουν.
#
Σαν μια γλυκια καλοσυνη,
σαν ευωδια δεμενη
με κορδελες.
Δεν εχω χρονο να μεγαλωσω αλλο.
Οτι εχω ακομα να σου δωσω,
κρυβεται πισω
απ΄τα κλειστα παραθυρα.
Κι αν ο αερας..
την σκονη φυσηξε απ ΄την ψυχη.
Κι αν η ψυχη φωλιαζει ακομα
μες τα τρομαγμενα σου ματια..
Ν΄ανοιξεις σιγα,
...προσεκτικα,
...μην φυγει η ζωη μου
σιγα προσεκτικα,
μην φυγει η ζωη μου,
κι ο πολυελαιος να θροισει
στον αερα που θα μπει.
Ο ηλιος να κρυβει λαφυρα,
μακρια στις καταπρασσινες πλαγιες
ετουτης της μικρης γιορτης.
#
Εφυγε το ανθος της στιγμης
μαραινεται κρυφα ο εσπερινος,
κι εγω απομεινα,
να σου χαριζω πανσεληνους.
Σιγα να τρυπωσει η ανοιξη
σε τουτο το αγιο ρημαδιο.
Και οι καθρεφτες μας,
να χασουν τα σεντονια
που τους κρυβουν.
#
Σαν μια γλυκια καλοσυνη,
σαν ευωδια δεμενη
με κορδελες.
Δεν εχω χρονο να μεγαλωσω αλλο.
Οτι εχω ακομα να σου δωσω,
κρυβεται πισω
απ΄τα κλειστα παραθυρα.
Κι αν ο αερας..
την σκονη φυσηξε απ ΄την ψυχη.
Κι αν η ψυχη φωλιαζει ακομα
μες τα τρομαγμενα σου ματια..
Ν΄ανοιξεις σιγα,
...προσεκτικα,
...μην φυγει η ζωη μου
Βρήκα κομμάτια μου παντού...
ΑπάντησηΔιαγραφήσε κάθε προσκύνημα της Ανάγνωησης
πανω στο βωμό που αναψες....
και ενισχυθηκε η άποψη που αναρτησα σε σχόλιο στο μπλοκάκι μου...
Θέλω υμνήσω την αλληλεπίδραση, την Ιερή διαδραστικότητα, ανάμεσα στους bloggers...
Καποτε σε ένα φόρουμ είχα αναφερει "Εξοικειωθήκαμε τόσο ο ένας με τη γραφή του άλλου, που μοιαζουν τόσο τα γραπτά μας, ωστε δύσκολα ξεχωρίζουμε ΠΟΙΟ ανηκει σε ΠΟΙΟΝ..."
Το ίδιο νιώθω κι εδω....
Επισκέπτομαι αμέτρητα μπλοκάκια και σε πολλά... παμπολλα βρίσκω λέξεις που με ξεκλειδώνουν.. που είναι δικες μου... αποθησαυρίσματα που λεει και η Ελένη (ποιώΕλένη).... κομματια του Εαυτού μου..
Δε δισταζω να το αναφερω στο σχολιο που αφηνω στον εκαστοτε μπλοκερ....
Βεβαια με ξετρελαινει αυτη η ταυτιση....
Απαντά στον τελευταιο στίχο ενός κειμένου που προσφατα αναρτησα και ανεφερε:
Τελικά δεν είμαστε μόνοι..
είμαστε πολλοί, μα μόνοι!...
στο Μονοπάτι στο Περιθώριο....
Ευχαριστω για την μοναδική εμπειρία αναγνωσης....
φιλια...