Ως! έρχονταν κατά καιρούς
τσαμπιά αχοί που κρέμονταν
- σαν απο γουκαλίλια,-
μπλέκαν βουβά με τα μποφόρ
κι άλλαζε η μέρα το ντεκόρ,
αφροί λευκοί τα.. τότε, τους,
στα σμήνη κάθε θυμησιάς
- π΄ανθίζανε καντήλια.-
Βαρέλια δρύινα, πορφυρά
συγγράμματα καρτερικά
- της πρώτης λάγνας νιότης,-
κι η αγκαλιά κατάντια
ωρυγεί σαν Αλεξάνδρεια,
στα ξεχασμένα χάη της,
σαν που μου έταξε η καρδιά
-των ήχων της, ιππότης.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου