Αγερωχος,
αναμεσα σε σκορπια παρακαλια,
σε ωρες θαλασσες, αγρυπνιας,
και νησιδες.
Υπεροχος,
ακομα μες τα ματια,
κι ας ματωνουν τα φτερα σου,
οι βαριες ,οι αλυσιδες.
Αρχολογας μια εικονα,
σαν μονη , στα λημερια της ζωης,
ξεφορτωνεις εμπειριες,
Εκεινη του χειμωνα.
ως κρατουσες το χαμο , στο ΄να σου χερι,
και λαγνεια,
κερναγες τις βαλκυριες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου