σονέτο Viii (η ωδή του αηδονιού)

εις την εύα

Εκπαγλόφορη στολή, μεταξένια φτερωτή
που την ράψανε μια νύχτα ,τ¨άνεμου οι μητριές
στέκει μόνο τόσο δα, σαν χaλίφης στο κλαδί
και τις μνήμες μας κερνάει χαρακιές.

Μουσική βιολιού κι ερώτου, άγιο ανακατεμό
που΄χει άρωμα του ήλιου, στο φεγγάρι βουτηγμένο
γι΄αλλο λεει μελαγχολία, γι΄'αλλο λέει λυτρωμό
και για κάποιον συντροφιά του, κει στο σκοταδοβαμμένο.

Εμβαπτίσθη με το κάλλος που τα αυτιά μας αγαπήσαν
κάθε ρίγος που ΄χει λείψει από αγκάλιασμα κορμιών,
και εκρύβη σε σεντόνι, αγαπημένο.

κάθε του μελένια νύχτα, μια καινούρια λιτανεία
και στου κήπου μου το πάλκο, όρκο θα ΄δινα,
πως ετραγούδησε κι απόψε, ευτυχισμένο.