Σονέτο Vii ( σονέτο της θλίψης)

Στου ερέβου το στερέωμα, μία νέα μελαγχολία
και μια του ρίγου συντροφιά, τα χέρια εκρατήσαν
-όργανα που εσταμάτησαν, σαν να τα παρατήσαν-
κι έγραψε τέλος η καρδιά, με μαύρη κιμωλία.

Όση χωρούν τα μάτια αυτά, θλίψη και σκοτεινότη
την κουβαλούνε αιώνια, και στέκουν πετρωμένα
μόνο φορές μερεύουνε σαν να΄ταν κοιμισμένα
σαν την μορφη σου ΄ψαχνουνε, πνιγμένη στην αβρότη.

Κι αν τα κρίνα μαρτυρούνε, τ ΄αγεριού την ιστορία
μοιάζει η άχαρη σκιά μου ,να χει χώρο, γι άλλο πόνο,
λίγο ακόμα να κρατήσει.

Θα περάσουνε τα χρόνια, θα γεράσεις μακρυά μου
και στης σάλας τον καθρέπτη, που κοιτάζω τη μορφή σου
ο αντικατοπτρισμός, θα σβήσει..