ταξίδι στο Αιγαίο

Κάποτε ξέβρασε η ζωή μου μιαν ηχώ
σε ένα του χρόνου ξεχασμένο ακροθαλάσσι,
χωρις ανάσα στο ταξίδι, σαν Γοργώ
που απ την αλμύρα τα λιμάνια είχε ξεχάσει.

Μια ιστορία ξεχασμένη, σφαλερή
απ την αυγη του κόσμου που γραφαν οι ώρες,
μες σε μια μοιρα που εκλείσθη σκοτεινή
σαν τραγουδούσαν οι πλημμύρες και οι μπόρες.

Κι εξεβράσθη σε μιαν όμορφη μικρή
σ΄ενα νησί που θέλεις μέρες για να πιάσεις,
σαν εκολύμπαγε αμέριμνη γυμνή
και την αγγίξαν της ηχούς οι αφροσχάσεις.

Κι εκείνη αμέσως ερωτέυτη την ηχώ
και του πελαου ,τα σούρουπα ,την τραγουδούσε,
.ακόμα νιώθω την ακούω, και ριγώ
όπως στο άγγιγμα της λούνας αυτη ριγούσε.

Μα οσο κι αν έψαξα του κόσμου τα νησιά
και την ζωή μου στο γαλάζιο του, κερνούσα,
ποτέ το πέλαο δεν την έκανε δροσιά
να την μυρίσω ,στα ταξίδια σαν περνούσα.

Ισως να ήτανε γοργόνα μοναχά
ίσως να γέρασε κι αυτή στ ΄ακροθαλάσσι
όπως γεράσανε τα χέρια τα τράχια
ζητώντας πάντα την ηχώ που΄χανε χάσει.

Κι αποσταμένος , στο απάγκιο της ψυχής
σαν παραβάτης του ονείρου του ωραίου,
μονάχα ορίζοντες απόμειναν θαρρείς
κι ενα κι εγώ, θαλασσοπούλι του Αιγαίου.